พ่อแม่ให้เงินใช้ตลอดแต่กูใช้ชีวิตเองมาตั้งแต่มอต้น เรื่องเงินไม่เคยลำบากแต่ใจไม่เคยมีคนดู พอจบมหาลัยพ่อแม่ก็เอาแต่ถามว่าจะกลับมาทำงานที่บ้านตอนไหนจะได้มาอยู่ดู แก่ลงทุกวัน ทำไมอะกูส่งเงินให้เหมือนที่ทำกับกูมาตลอดไม่ได้หรอ

ช่วงนี้มีแต่ปัญหาที่เราไม่สามารถจัดการได้ เข้ามาทุุุกๆวัน เราควรจัดการกับตัวเราอย่างไรดีครับ

ทำไมคนแก่ขี้บ่น

เครียดเรื่องเงินจัง ;-;

มีฮาวทูเลิกเปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นไหม? ถ้าเป็นกับคนอื่นจะไม่อะไรเลย นี่เป็นกับเพื่อนตัวเอง จนอยากเลิกคบ เรามองว่าตัวเองไม่คู่ควรกับเพื่อนที่เพอร์เฟคขนาดนี้ (เพื่อนไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ เขาก็แค่เป็นตัวของเขาเอง แต่เรากลับเอามาเปรียบเทียบกับตัวเองซะงั้น มันไม่ดีเลย แต่อดคิดไม่ได้จริง ๆ) เป็นเพื่อนกันมานานนะ ถึงจะอยู่ห้องเดียวกัน แต่ก่อนเป็นดูโอ้ พอเรียนออนไลน์แล้วไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยนอกจากเรื่องงาน คิดไปเองอีกด้วยว่ากุน่าเบื่อหรือเปล่าวะ กูแม่งแย่ ไม่คู่ควรจะเป็นเพื่อนกับใครทั้งนั้น เลยพยายามไม่ทักเขาไป กลัวเขารำคาญ เพราะก่อนหน้านั้นก็สังเกตมาสักพักแล้ว มีแต่เราที่เป็นฝ่ายทักเขาก่อนตลอด ในทุก ๆ เรื่อง เออก็เลยเพลา ๆ ลง สุดท้ายก็ต่อไม่ติด ไม่ค่อยกล้าทักอะไรไปอีกแล้วนอกจากเรื่องงาน บางทีทำคู่ เขาทำไวมาก (เปรียบเทียบกับตัวเองอีก ว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงเขา ทำช้า ทำไมไม่ทำให้ได้อย่างเขา งานเสร็จไว แถมดีด้วย จะได้สบายทีหลังไง แต่อีกใจก็คิดได้ว่าก็คนเรามันไม่เหมือนกันนี่หว่า เมิงจะให้ทำไง) แต่สมองแม่งก็เลิกคิดให้ตัวเองไม่เจ็บปวดไม่ได้ ไม่รู้มันเป็นบ้าอะไร 🥲 เข้าใจแหละ คงจะแยกย้ายกันไปเติบโตของจริงแล้ว ปล่อย ๆ ไปบ้างก็ดีเนอะ บางคนเขาไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก เวลาเปลี่ยน ก็อาจจะทำให้เราเข้ากันได้น้อยลง ไม่ต้องเหนี่ยวรั้งเอาไว้ทุกความสัมพันธ์หรอกมั๊ง ขอบคุณทุกคนที่อ่าน พูดกับใครไม่ได้เลย ไม่อยากเปิดเผยส่วนที่อ่อนไหวให้คนรอบตัวฟัง แต่ก็อึดอัด เลยมาบ่นในนี้แทน ยังไงซะก็ไม่รู้จักกัน ขอบคุณจริง ๆ จ้า

หนูเหนื่อย กูท้อ หนูพยามทำทุกอย่าให้ทุกคนพอใจ แต่ก็ไม่พอกับคนในครอบครัว ทำไมต้องกดดัน ทำไมต้องกีดกัน ทำไมเคยให้ทำในสิ่งที่ชอบ แล้วบางอย่าเราคุยกับพี่ๆก็ไม่ต้องว่าเราต้องการมีผัว มีแฟนได้ไหม ได้ยินคนที่แม่พูดมึงอยากได้ผัวหรอไปเอาเลยหนูรู้สึก...บางทีการที่คุยกับคนอื่นยังดีกว่าการได้คุยกับคนในครอบครัว

อยากขอโทษตัวเองที่เครียดบ่อยๆ ขอโทษที่ทำร้ายร่างกายตัวเอง ขอโทษที่ชอบร้องไห้จนปวดหัว ขอโทษที่อดข้าวเพราะอยากผอม ขอโทษที่ชอบเก็บเรื่องต่างๆเอาไว้กับตัวเอง ขอโทษที่นึกถึงความรู้สึกคนอื่นก่อนตัวเอง ขอโทษที่อดหลับอดนอนอ่านหนังสือ ขอโทษที่กินข้าวไม่เป็นเวลา ขอโทษนะร่างกาย ขอโทษนะตัวฉัน

ถ้าเป็นไปได้ก็อยากย้ายไปอยู่ใกล้ๆเธอ

ขอโทษที่เด็กเกินไปสำหรับคุณ

ความจนมันพรากทุกอย่างไปจากเราจริงๆ

อีก 2 ปีก็จะจบแล้วแท้ๆ . . . . แต่การบริหารหลักสูตรของคณะนั้น ไม่สร้างความมั่นใจให้เลย เครียด.. เราทำเต็มที่แล้ว แต่คนที่มาบริหารหลักสูตร ไม่สามารถสร้างความมั่นใจให้ผู้เรียนได้เลย ทั้งๆที่เป็นหลักสูตรเปิดใหม่ ... ควรทำอย่างไรดีครับ

ถ้าต้องให้เกิดมาเจออะไรแบบนี้ ใช้ถุงยาง ยาคุมเหอะ อย่าให้เด็กที่จะเกิดมารู้สึกแย่ที่มีพ่อแม่ไม่ได้เรื่องแบบพวกคุณ

ไม่อยากมีพ่อแบบนี้ โคตรเครียดเลยสร้างแต่หนี้ เป็นพ่อที่โคตรจะประเสริฐทำไมต้องเกิดมาอยู่ครอบครัวนี้ด้วย เงินไม่ได้ใช้ต้องเกิดมาชดใช้หนี้ให้อีก โคตรเกลียดพ่อ

คิดถึงเธอวะ

จู่ๆก็ร้องไห้ห้ามน้ำตาตัวเองไม่ได้เลย