ขอโทษที่เป็นคนขี้อิจฉานะ

เราไม่เคยแปลกใจเลยทำไมคนที่ทำงานถึงไม่ชอบพ่อเรา ถ้าเราเป็นคนอื่นเราก็คงไม่ชอบเค้าเหมือนกัน เราเกลียดนิสัยเค้า เกลียดความเห็นแก่ตัว เกลียดความขี้อวด เกลียดที่เค้ามีเงินเยอะๆโดยการเบียดเบียนเรากับแม่ เรารู้สึกมาตลอดว่าเค้าไม่เคยรักครอบครัวจริงๆ เพราะถ้ารักจริงๆเค้าคงไม่เห็นแก่ตัวขนาดนี้ เป็นคนที่เราทั้งรักทั้งเกลียด และเราก็กลัวด้วย กลัวว่าสักวันนึงเราจะเป็นแบบเค้า ถึงวันนี้เราคงเกลียดตัวเองมากๆ

อยากกลับไปแก้ไขทุกอย่าง

เลิกกับแฟนมา 8 เดือนกว่า ตอนนี้เริ่มใช้ชีวิตคนเดียวได้ปรกติ แต่ไม่นานมานี้ผ่านไปที่เคยไปกับเธอบ่อยๆกลับทำใจไม่ได้อีก ทำไมเรื่องอื่นๆในชีวิตลืมได้ง่ายมาก ตอนเรียนๆจบไม่เคยอยากลืมที่เรียนเลยแต่ความรู้ต่างๆก็เหมือนหายไปหมด ทีเรื่องความรักนี่อยากลืมให้เหมือนที่เรียนๆมาไม่เคยลืมได้ ทรมานมาก

อยากตาย

ใครเคยเป็นแบบนี้ไหม เวลาเซฟงานชอบกดเซฟรัวๆ

ถ้าระบบมันจะเฮงซวยได้ขนาดนี้ ทำไมเราถึงยังต้องมาทนต่อไป คนที่อยู่ก่อนบอกให้ยอมรับ และไม่กล้าที่เปลี่ยนแปลง ดูถูกเด็กที่เข้ามาใหม่ กดเค้าให้อยู่ในโอวาสและทำให้ไม่กล้าที่จะพูดในสิ่งที่ควรจะเปลี่ยนแปลง ทำไมเราถึงต้องทนกับสิ่งที่คนรุ่นก่อนไม่คิดที่จะสู้? สิ่งที่เรากำลังพูดคือ ระบบในที่ทำงาน แต่คุณเห็นไหมว่า ระบบนี้ไม่ได้เจอแค่ที่ทำงาน สังคมใหญ่ๆ อย่างโรงเรียน หรือที่ใหญ่กว่านั้นอย่างระบอบการปกครอง ถ้าเรายังต้องทนที่จะยอมรับมัน เราก็เป็นแค่คนที่อดทนและมองเด็กรุ่นหลังเรามาเปลี่ยนแปลงอย่างงั้นหรอ ให้มันจบที่รุ่นเราเถอะค่ะ เชื่อเราสิว่าระบบที่เราอยู่มันสามารถเปลี่ยนแปลงไปให้ทางที่ดีขึ้นกว่านี้แน่นอน

บางครั้งคำว่า lucky in love not lucky in game นี่แม่งโคตรจริง ตอนเราไปได้ดีเรื่องงานเรื่องแฟนมักจะพัง กับคนที่คบได้นานหน่อยค่อนข้างแคร์เนี่ยตอนคบกันคืองานพังมาก ชีวิตที่บ้าน(เรายังไม่แต่งงาน) พังมาก เหมือนเราเอาเค้าเป็นที่หลบภัย แต่พอเลิกกันเพราะเค้าไม่แน่ใจเพราะเราไม่ได้งานที่โน่น เรากลับมาเราได้งานดีทำชีวิตดีขึ้น มีความสุขขึ้นมาก ตอนนี้เราไม่อยากได้เค้ากลับมาแล้วแต่ก็ยังมีโมเม้นที่สับสนอยากให้เค้าทักมาแสดงความอยากกลับมา ผ่านมาจะสองปีแล้วที่เลิกกันก็ยังมีโมเม้นแบบอยากเจอแต่บอกตรงๆเข็ดมากไม่ได้อยากมีความรักแล้ว

บางครั้งเราก็เลือกที่จะยิ้ม มีเสียงหัวเราะ แต่ทำไมถึงได้ชอบแอบไปร้องไห้คนเดียวทุกที พยายามเข้มแข็งแต่ก็ยังทำใจไม่ได้ ไม่อยากให้คนที่ตัวเองรักเป็นห่วงเลยต้องพยายามปกปิดตัวเองแบบนี้เหรอ ชีวิตคนเรานี่นะ หวังว่าสักวันตัวเราจะมีความสุขโดยไม่จำเป็นต้องแกล้งทำบ่อยๆนะ

คิดถึงโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย กูลืมมึงไม่ได้

เค้าขอโทษจริง ๆ ที่ยังนึกถึงเธอ ตอนนี้เธอคงมีคนใหม่ไปแล้ว เค้ารู้สึกผิดที่เค้าควรจะยินดีกับเธอที่ตอนนี้เธอมีความสุข แต่ลึก ๆ เค้ากลับรู้สึกเศร้าที่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว ที่ ๆ เราเคยบอกว่าจะไปด้วยกันตอนนี้ก็ยังไม่ได้ไปเลย เค้าอยากบอกเธอมาก ๆ เลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาที่ได้อยู่กับเธอเค้ามีความสุขมาก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ก็ตาม อยากขอบคุณที่เธอเข้ามาทำให้เค้ารู้สึกว่าเค้ายังรักใครได้อีกครั้ง และรักได้มากเท่านี้ และเค้าอยากขอโทษที่เค้ารักษาเธอไว้ไม่ดี เค้ารู้ตัวว่าเค้าคงบั่นทอนเธอมามากมาย แต่เธอก็ยังใจเย็นและใช้เหตุผลคุยกับเค้าเสมอ ไม่ว่าเค้าจะแย่ยังไงเธอก็ไม่เคยทิ้งเค้าเลยในตอนนั้น เธอดุเค้าก็จริงแต่เธอกลับปลอบโยนเค้าไปด้วย แต่เค้าอาจจะแผ่พลังลบไปให้เธอเยอะเกินไปจนทำให้เธอต้องจากเค้าไปแบบนี้ ตอนนี้มันคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะพูดแบบนี้ ต่อให้มาพิมพ์ในนี้เธอก็คงจะไม่มีวันได้เห็น เค้าอยากบอกจากใจจริงว่าเค้ารักเธอจริง ๆ ไม่ใช่แค่เซ็กส์ การจูบ หรืออะไรก็ตาม แต่เค้ารักทุกอย่างที่เป็นเธอ เค้าคิดถึงเธอตลอดเวลาเลยเค้าสารภาพ แม้เวลาจะผ่านมาเกือบปีแล้ว ทุก ๆ ครั้งที่เค้าทำอะไรก็ตามสิ่งนั้นมักจะมีเรื่องของเธอแวบเข้ามาในหัวเสมอ และเค้าไม่เคยสลัดมันออกไปได้เลย เค้าไม่เคยลืมเรื่องของเราแม้แต่วินาทีเดียว ฟังดูอาจจะเหมือนเค้าโม้ แต่เค้าพูดจากใจจริง ตอนแรกเค้าคิดว่าถ้าเธอไปมีคนใหม่คงจะดีกว่า เค้าจะได้ตัดใจได้เร็วขึ้น แต่เอาเข้าจริง ๆ พอเธอมีคนใหม่แล้วเค้ากลับรู้สึกโหวงเหวงในใจ เศร้าแบบบอกไม่ถูก เค้ายังไม่ชินสักทีกับการที่ไม่มีเธออยู่ตรงนี้ เค้าอยากให้เธอรู้จริง ๆ ว่า เค้ารักเธอนะ เค้าไม่รู้ว่าโชคชะตาจะพาเธอไปทางไหน หรือจะพัดให้เธอกลับมา แต่ตอนนี้เค้าไม่สามารถทำอะไรได้เลย เค้าทำได้แค่นิ่ง และเติบโตไปคนเดียว เพราะเราไม่สามารถเติบโตไปด้วยกันได้อีกต่อไปแล้วสินะ

รำคาญพวกชิปเหี้ย ชิปพี่น้อง เปโด อายุห่างกันตั้งเท่าไหร่ ๆ บอกเป็นสีสัน คือมันไม่ใช่สีสันอะ เหมือนเขาสนับสนุนอาชญากรรม ไม่ได้เหมารวมนะ ส่วนมากก็สาววายในเฟซอะ

รำคาญคนที่บ้านมาก ทั้งเสียงดัง คุยกันเหมือนอยู่คนละฝาก แล้วก็หลาย ๆ เรื่องจริง ๆ เล่าไม่หมด อยากอยู่บ้านนะแต่ไม่อยากอยู่กับพวกเขา นอกจากบ้านจะไม่ใช่เซฟโซน ก็ไม่มีที่อื่นอีกแล้ว เบื่อมาก อยากปลีกตัวหนีไปอยู่คนเดียว

นั่งทำงานที่บ้านมาเป็นปีได้แล้ว ไม่ค่อยได้ขยับไปไหน วันนี้กะว่าจะไปซื้อข้าวกลางวันที่ร้านสะดวกซื้อ เตรียมถุงผ้า กระเป๋าตังค์ กุญแจบ้านเรียบร้อย พอเดินไปใกล้ถึง นึกขึ้นได้ว่า ลืมหยิบหน้ากากอนามัย ปัดโธ่ ร้านสะดวกซื้อไม่ได้เงินจากเราแล้ววันนี้ ฮ่าฮ่าฮ่า เลยเดินไปร้านป้าที่ขายอาหารตามสั่งใกล้ๆแทน

เมื่อก่อนเป็นเด็กนิสัยเงียบๆนิ่งๆไม่ค่อยยิ้มหรือหัวเราะอะไรมากเพราะแม่เป็นคนดุมาก เป็นคนแบบนั้นตลอดมาจนช่วงมอปลาย มีภาพบางภาพตอนสมัยอนุบาลผุดขึ้นมาในหัว เหมือนเป็นเหตุการณ์ที่เราลืมไปว่ามันเคยเกิดขึ้น มันเป็นเหตุการณ์ที่เราไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อแถวบ้านที่ไปประจำ แล้วถูกลูกชายเจ้าของร้านล่วงละเมิดทางเพศ แต่ไม่ได้โดนสอดใส่ทำให้เราไม่ได้เจ็บอะไร แม่เลยไม่รู้ มานึกออกตอนมอปลายที่รู้แล้วว่าเหตุการณ์พวกนั้นมันคืออะไร เราไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยเพราะรู้สึกแย่กับมัน เวลาได้ยินข่าวล่วงละเมิดเด็กมันทำให้เรานึกถึงภาพวันนั้นตลอด ปัจจุบันลูกชายเจ้าของร้านคนนั้นก็ยังอยู่แถวๆบ้านเวลาที่บังเอิญเจอกันมันเหมือนมีความลับที่ต่างคนต่างรู้ เราเลยไม่ค่อยกล้าออกจากบ้านเลย อึดอัดเวลาอยู่นอกบ้านมาก บางครั้งภาพเหตุการณ์บางอย่างก็ผุดขึ้นมากขึ้น เรานึกออกมากขึ้น ก่อนหน้านั้นไม่เคยอยากยอมรับว่าเคยเกิดขึ้น แต่พอนึกถึงมันก็หลั่งไหลเข้ามาจนต้องยอมรับกับตัวเองว่ามันเคยเกิดขึ้นจริง