ทุกอย่างมันเป็นเพราะแก โควิด19

เราถามแม่ว่า ขออนุญาติปรึกษาหน่อยได้มั้ย แม่บอกว่า พูดอะไรที่มันสร้างสรรค์หน่อย อย่าพูดเหมือนคนไม่มีการศึกษา เราพูดไม่สร้างสรรค์หรอ

วันนี้เป็นวันที่แย่มากเลยฮือ ไม่มีใครที่ระบายด้วยได้เลยTT_TT เหนื่อยเหมือนกันนะที่เสียใจแล้วต้องเก็บไว้คนเดียว

มันจะไม่เป็นไรหรอก แกเก่งจะตายเชื่อสิ

รอเวลาที่ว่าจะเป็นมะเร็งมั้ยนี่มันนานจังวะ ใจก็ไม่อยากรู้ อีกใจก็ทำให้มันจบๆไปเถอะ

ทำไมคนเราต้องเอาเรื่องคนอื่นไปเล่าต่อ เราก็แค่เล่าให้ฟังรับฟังเฉยๆก็พอ ทำไมต้องเอาไปเล่าต่อ พอมารู้ก็ไม่อยากเล่าอะไรให้ฟังแล้ว มันทำลายความเชื่อใจเพราะเราก็ให้ความสำคัญเราเลยเสียความรู้สึกมากๆ

ไปสอบเข้ามหาลัยแล้วฝนคำตอบแค่100ข้อจาก150ข้อ​ จากที่ตอนแรกรู้สึกว่าทำเต็มที่แล้ว​ แต่ตอนหลังมารู้ว่าตัวเองทำข้อสอบไม่ครบ​ รู้สึกดาวน์มาก​ มืดแปดด้าน​ ไม่ต้องลุ้นในวันประกาศผลเลย หมดหวัง​ หมดกำลังใจ....

คือเราเรียนอยู่สาขานึง ที่เกิดจากความร่วมมือของ2คณะ ตอนแรกเข้ามาด้วยความเชื่อมั่น ถึงเป็นสาขาที่เปิดใหม่ แต่ก็ดูมีอนาคต แต่พอเข้ามากลับไม่ใช่ เมื่อมีการเปลี่ยนคณะการบริหารใหม่ สาขาเรากลับถูกลอยแพ แทบจะไม่มีการให้ความสนใจจากคณะที่ร่วมกันสร้างสาขานี้ขึ้นมาเลย เป้าหมายของสาขาวิชาของอาจารย์ที่สร้างสาขานี้ขึ้นมา คือไม่มีแล้ว หลังจากที่ท่านออกไป มันรุ้สึกแย่นะ เพราะ มันทำให้เราไม่มั่นใจกับอนาคต รู้สึกว่าเลือกผิด ทั้งๆที่ ความผิดอ่ะ มันไม่ได้เกิดขึ้นที่เราเลย

3วันสุดท้ายแห่ง9วิ ขอให้ได้เถอะค่ะ กราบตีน

เมื่อวานก็คิดถึงเธอ วันนี้ก็คิดถึงเธอ พรุ่งนี้ก็คงคิดถึงเธอ คิดถึงเธอในทุกๆวัน

ไม่ไปงานศพย่าเพราะต้องกักตัว โดนพ่อแม่ว่า "หลานอกตัญญู" แล้วพ่อแม่ก้ทวงบุญคุณแทนย่า พอเราอธิบายว่า "ต้องกักตัว มันเป็นจิตสำนึก เป็นเรื่องที่ทุกคนต้องทำ" พ่อแม่ : อย่างแกไม่ต้องกักตัว ก็ไม่เป็นโควิดหรอก หลังงานศพย่า 2 วัน พ่อแม่โทรมาเล่าว่า "มีเราที่เป็นหลานคนเดียวไม่ได้ไปงาน" แล้วเรานึกได้ว่า มีลูกพี่ลูกน้องเราคนนึงอยู่ชลบุรี เราก็ถามพ่อแม่ " ก(นามสมมติ) มาด้วยหรอ" พ่อแม่ : มาสิ เรา : เป็นหนู หนูไม่ไปนะ อยู่พื้นที่สีแดง พ่อแม่ : เค้าไม่ได้เป็นหลานอกตัญญูแบบแกไง

หยุดได้มั้ยพอสักที ยอมรับสักทีว่ารักลูกไม่เท่ากันเอาแต่พูดว่ารักทุกคนแต่ในใจก็มีคนโปรดอยู่เสมอพูดกรอกหูว่าเรายังเด็กๆแต่ปฏิบัติต่อเราเหมือนเราเป็นผู้ใหญ่แล้ว อยากเป็นผู้ใหญ่แล้วเหมือนกันอยากไปให้ไกล ไปใช้ชีวิตในแบบที่เรายังไม่เคยใช้ มันทรมานนะ ไม่ได้ไม่รัก รักมาก แต่ก็รู้ใช่มั้ยว่าเราทนมันมานานแล้วเหมือนกัน ถ้าวันไหนที่เรายืนหยัดได้ด้วยตัวเอง ถ้าวันไหนที่เราได้เรียนรู้กันใช้ชีวิตมากขึ้น ถ้าวันไหนที่เราไม่ทนอีกต่อไปแล้ว ไม่ต้องตามหา และไม่ต้องตั้งคำถามว่าทำไมถึงไป เวลาที่ผ่านมามันเป็นตัวบ่งชี้ทุกสิ่งอย่าง ถ้าหามันเจอนั่นแหละคือสาเหตุที่เราต้องไป

กูเริ่มรำคาญเพื่อนละ มีเพื่อนหรือมีเมียก็ไม่รุ้ นับวันเริ่มคิดจริงๆว่าที่นอนไม่หลับอยู่ทุกวันนี้นอกจากเรื่องงานก็คงเพราะมันแหละ

คุณก็รู้ว่าความชอบเรามันเป็นแบบนี้ แต่คุณก็ยังคุยกับเราปกติ ไม่คิดว่าเราจะคิดเกินเลยไปบ้างหรอ หรือเราแอบหวังให้คุณก็คิดเหมือนเราได้ไหมนะ มันอาจจะเร็วเกินไป แต่เราลองดูไปเรื่อยๆได้นะ

คิดถึงมากๆๆๆๆแต่ไม่กล้าทักไป;-;