ผมไม่อยากร้องไห้​ ผมอยากมีประโยชน์​ ตอนเด็กผมทำตามที่แม่ต้องการและชอบเสมอผมอยากให้ทุกคนมีความสุข​ ผมใจดีเมตตาขี้สงสาร​ ผมเชื่อใจคนมากเกินไปต่อให้ระแวงผช.​ ตอนนี้ผมไม่สนอะไรแล้ว​เพื่อแม่​ แม่รักผม​ จริงไหม? เธอต้องรักผมอยู่แล้วไม่งั้นทำไมคุณถึงให้ผมเกิดมา​ ผมไม่อยากไร้ประโยชน์​ไม่อยากไร้ค่า​ ผมไม่อยากตายแบบไร้​ประโยชน์เหมือนที่ใครพูด​ ทำไมทำไมทำไมทำไมทำไม​ ผมไม่เข้าใจเลย ทุกอย่างหลายอย่างมันพังผม​ วัยเด็กของผมพังผมต้องคอยระแวงกลัวตายโดยไม่มีใครรู้นอนไม่หลับสะดุ้งกลางดึก​ ผมต้องระแวงผช.ทุกคนเพราะโดนพี่ชายลวนลาม​ ผมโดนหักหลัง​ โดนขาย​ โดนทิ้งโดนเพื่อนสนิมที่ไว้ใจผมรู้ดีว่าเขาไม่ได้ดีแต่ผมทิ้งพวกเขาไม่ได้ ผมพังไปแล้ว​ ใช่​ ไม่มีเด็กน้อยที่สงสารขอทานหรือสัตว์ที่ตาย​ เด็กน้อยที่ร้องไห้กับการจากลา กับความเศร้าของผู้คน เด็กคนนั้นตายไปแล้วเหลือแค่ผม ผมปิดบังผมโกหก​ แต่ผมไม่อยากรู้สึกเจ็บปวดหรือเสียใจอีกแล้ว​ ผมเหนื่อยที่ต้องอยากตาย​ กรีดข้อมือ​ มองเวลาที่ผ่านไปในห้องสี่เหลี่ยมที่ปลอดภัยที่สุดในตอนนี้​ ผมเกลียดสายตาผิดหวัง​ คาดหวัง​ เสียใจของทุกคนโดนเฉพาะแม่ ผมไม่อยากรู้สึกอะไรอีกแล้ว​ มันเหนื่อยและไร้ประโยชน์​ แล้วพวกคุณยังถามว่าทำไมเปลี่ยนไป ผมปลอบทุกคน​ ยิ้มให้​ ทำให้พวกเขาไม่รู้สึกแย่​ ทำให้พวกเขาไม่อึดอัดเสมอ​ ผมอยูาเคียงข้างปากพูดคำปลอบใจให้สู้ต่อไปในขณะที่ผมคิดอยากตาย พวกเขาไม่รู้ว่าผมคิดอะไรจริงๆ​ ว่าผมเสแสร้งหรือจริงใจ​ เพราะผมก็ชอบกับการให้ไม่มีใครรับรู้ปัญหาในใจของผม ผมไม่ต้องการเงิน​ ไม่ต้องการรางวัล แม่ครับได้โปรด​ แค่ชมผม​ ชมผมที​ บอกผมว่าผมทำดีแล้วก็ได้​ ผมได้เกรดสี่ทุกวิชานะ​ ผมได้ท็อป1ของรร.นะ​ ผมประกวดวาดรูปได้นะ​ ผมได้เกียรติบัตร​ เหรียญรางวัล​ สอบวัดผลได้คะแนนอันดับสูงๆ ทำไมหล่ะ​ ทำไมคุณไม่ชมผม​ ทำไมคุณถึงติผมเสมอ​ ผมต้องสมบูรณ์แบบ​ ทำไมหล่ะ